Als klein meisje ging ik eens in de zoveel tijd met mijn vader naar de plaatselijke Chinees om eten te halen. Ik vond dat wel leuk want daar kreeg ik altijd een colaatje aangeboden. Iets wat bij ons alleen tijdens verjaardagen in huis werd gehaald. Ik zie die afhaalplek ook meteen weer voor me. Lange donkere bar, lamellen, een vitrinekast vol met Chinese beeldjes, het luikje waar het eten door werd gegeven en natuurlijk de mand met kroepoek waar iedereen altijd gretig in zat te graaien. Ugh. Terwijl ik daar met mijn colaatje zat te wachten op de slappe friet die ik toch keer op keer bestelde, zag ik altijd hoe het dessert door het barpersoneel werd klaargemaakt. Een bolletje ijs, een schepje vruchtjes uit blik en dan lekker veel slagroom uit een spuitfles. Je kunt het een dessert noemen, ik heb daar alleen hele andere ideeën bij. Ik ben nooit een fan geweest van de Chinese keuken en mijn bestelling was als kind dan ook altijd een portie friet wat ik combineerde met babi pangang en een schep tjap tjoi. In de zes jaar dat ik op mezelf woon heb ik nooit een Chinees recept klaargemaakt en 1 keer Chinees afgehaald. Dat omdat er iemand bij mij bleef eten die echt, heel, heel graag chinees wilde halen.
Babi pangang met bami
